Oscary 2013

Tytuł: „Lincoln”
Reżyser: Steven Spielberg – koleś, który nakręcił „Park Jurajski”.

Obsada:

• kapitalny jak zawsze D. Day-Lewis w roli słodkiego, guzdrałowatego prezydenta,
• T. Lee Jones, stworzony do bycia starym i jego zmęczona, perfekcyjnie  pomarszczona twarz idealnie wyrażająca wszystkie emocje,
• cała plejada fantastycznych aktorów z HBOwskich seriali na drugim planie (Shane! Sol! A.R.!),
• jakaś irytująca kobieta w roli irytującej kobiety (pani Lincoln), która pozwala zrozumieć widzowi, czemu tak długo wzbraniano się przed nadaniem kobietom praw wyborczych ;)

O filmie: perfekcyjne zdjęcia, idealnie odwzorowująca realia dziewiętnastowiecznej Ameryki scenografia + wybitne kreacje aktorskie. To film, w którym dobrzy są dobrzy, źli są źli i mają parszywe ryje, „trochę źli” przechodzą oczywiście finalnie oświeceni na jasną stronę mocy, a przywódca jest kryształowy, charyzmatyczny i do granic możliwości wyidealizowany. I choć to obraz  czarno-biały, z premedytacją skrojony pod Oscary, muszę przyznać, że Spielberg kupił mnie całkowicie perspektywą, z której go nakręcił. Otóż nie znajdziemy w „Lincolnie” rozbudowanego tła społecznego, nie obejrzymy batożonych niewolników, sadystycznych plantatorów… Do łez wzruszy nas przemowa starego republikanina, a nie tragedia rodzin, które utraciły w wojnie synów. Polem bitwy reżyser uczynił nie Getyssburg czy Fort Donelson, a tzw. salony -  siedzibę Kongresu, Biały Dom. Narzędziami walki zamiast nożów i bagnetów będą natomiast knucia, podstępy, intrygi, głosy, polityczne targi, publiczne przekrzykiwania się.

Jednym zdaniem: żadne z tego kino moralnego niepokoju, tragedia antyczna czy objawienie pańskie, ale czasem miło po prostu poobcować z perfekcyjnie zrobionym filmem, nakręconym przez człowieka, którego nazwisko jest synonimem niegłupiej rozrywki.

Ocena: 7/10

Szanse na Oscary: Tommy Lee Jones :)

Tytuł: „Les Miserables: Nędznicy” (serio? sami „Nędznicy” brzmią za mało fascynująco????)

Reżyser: Tom Hooper – czlowiek, który nakręcił „Jak zostać królem” i więcej nic mi o nim nie wiadomo.

Obsada:

• Hugh Jackman – i to w zasadzie powinno wystarczyć, by zachęcić 90% trzeźwo myślących ludzi do wizyty w kinie ;),
• Anne Hathaway – normalnie jest dla mnie zbyt ciężkostrawna, ale widać, iż w broodway’owych klimatach czuje się jak ryba w wodzie,
• cudowna, hollywoodzka młodzież – która wypada strasznie blado w zderzeniu ze starymi wyjadaczami :)

O filmie: połowę seansu przepłakałam, drugą połowę „przezachwycałam się” nad wykonaniem. Przewodni motyw muzyczny jest monumentalny i zapada w pamięć, losy bohaterów nas obchodzą i są wiarygodne, a zmywanie krew z ulic po Rewolucji robi wrażenie. Historia to oczywiście idealistyczna i przesłodzona, ale każdemu czasem potrzeba trochę miodu dla duszy. A, no i pierwsza polowa zdecydowanie lepsza od drugiej.

Jednym zdaniem: 90% musicali działa na mnie irytująco, „Nędznicy” mieszczą się w pozostałych 10%.

Ocena: 8/10

Szanse na Oscary: nie obrażę się, jeśli to ten film wygra w głównej kategorii. I musowo dla Jackmana i Hataway!

Tytuł: „Django” (aż nie wierzę, że przeżywający ostatnio renesans twórczy polscy dystrybutorzy nie wymyślili jakiegoś podtytułu w stylu „Django. Człowiek, który zerwał łańcuchy.”

Reżyser: Quentin Tarantino – czołowy hollywoodzki megaloman, owładnięty manią pisania swoich „cool” dialogów (zieeew).

Obsada:

• Christopher „ciekawe role grywam tylko u QT” Waltz,
• Jamie „born to play wood” Foxx,
• Leonardo „dajcie mi wreszcie Oscara, przecież jestem już gruby, brzydki i gram wreszcie czarny charakter,
• Don „30 kilogramów (kokainy ;)  ) później” Johnsson (i tak go kocham :D).

O filmie: Tradycyjnie – miłośnicy Tarantino ten film pokochają, przeciwnicy – znienawidzą. Ja jakąś wielką hejterką Quentina nie jestem (wszak długi czas „Deathproof” był na mojej liście Dzieł Wybranych), ale powszechnie wiadomo, że preferuję przemoc kręconą na poważnie. Duży plus za westernowe tło – kiedy widzę te urocze, zapyziałe miasteczka, szeregowe domki i obskórne bary pełne podejrzanych typów, to oczy mi się śmieją, a serce tańcuje. No i zmiotła mnie z powierzchni Ziemi scena dyskusji członków tego pre-ku-klux-klanu o zasadności noszenia worków na głowie :)

Jednym zdaniem: gdyby QT nie był takim megalomanem i wyrzucił z filmu z 45 minut dłuuuugich i nudnych scen, stworzonych do celów masturbacyjnych dla jego fanów, to wyszłabym z kina całkiem usatysfakcjonowana. A tak mamy takie typowe „kino-tarantino” dedykowane miłośnikom gatunku. Z przebłyskami :)

Ocena: 6/10

Szanse na Oscary: raczej słabe, Tarantino znów bez nominacji reżyserskiej ( i w kontekście niektórych nominowanych w tym roku to jest niesprawiedliwe), DiCaprio znów bez aktorskiej (choć tym razem nawet słusznie).

Tytuł: „Operacja Argo”

Reżyser: Ben Affleck – czyli człowiek, który z wyśmiewanego aktora przemienił się w sprawnego, odważnego reżysera.

Obsada:

• Ben Affleck w wersji z brodą :)
• miliard wspaniałych aktorów w maleńkich, drugoplanowych rolach, na czele z Alanem Arkinem, który ma w sobie tyle energii, że zmarłego, by obudził.

O filmie: dzieło to zgrabnie wyreżyserowane, wyśmienicie zagrane i trzymające w napięciu. Początkowo zaskarbia sobie sympatię odbiorcy smakowitym, nienachalnym, wpasowanym w konwencję humorem (Argo, go fuck yourself!), a potem drastycznie zwiększa obciążenie emocjonalne ładowane podczas seansu w widownię, doprowadzając do stanów palpitacji serca, nerwowego zamykania oczu i obgryzania pieczołowicie zapuszczanych paznokci. Odpowiednio dawkowane napięcie – niby nic wielkiego, a jednak robi cały film!

Jednym zdaniem: Bardzo solidny film -  a w dzisiejszym kinie to niestety rzadkie zjawisko.

Ocena: 8/10

Szanse na Oscary: nie jest to film na miarę najlepszego w minionym roku, jednakże ptaszki śpiewają, że przez karygodne pominięcie Afflecka w kategorii reżyserskiej, głosujący na złość mogą przyznać główne wyróżnienie właśnie „Argo”.

Tytuł: „Miłość”

Reżyser: Michael Haneke – człowiek, który jest autorem sceny opisywanej przeze mnie jako sztandarowy przykład kwintesencji „nudnego kina europejskiego”

Obsada:

• E. Riva
• J-L. Trintignant

O filmie: zasadniczo kino pełni dwie funkcje – albo zapewnia rozrywkę albo katharsis. Nazwisko Haneke i rozrywka oczywiście wzajemnie się wykluczają, co więcej, podobno postawione obok siebie powodują ścinanie się białek i wytrącanie osadów -  czekałam więc na katharsis. Niestety, „Amour” przeleciał mi przez palce, nie zaangażował, znudził. Coraz mniej rozumiem ideę powstawiania takich filmów – kino ma mi oferować magię, a kiedy nie oferuje magii, chcę w zamian dostać obuchem w łeb, tak mocno, by otrząsnąć się dopiero przed Wielkanocą. A tutaj dostaję historię, która po prostu się toczy. A potem się kończy. A potem wyłączam telewizor i idę do łóżka, myśląc o pracy, ostatnim meczu Realu albo wyższości różów z Benefitu nad meteorytami od Guerlain… O wszystkim tylko nie o historii, którą właśnie obejrzałam – bo nie ofiaruje mi ona niczego nowego, niczego ciekawego, niczego czego bym nie widziała w rzeczywistości. Ktoś powie – bo to kino oparte na emocjach. Nie zgodzę się – Haneke zawsze był i nadal jest zimny jak lód. Nie umiem się zaangażować w coś tak analitycznego i chłodnego, a jeśli nie umiem się zaangażować, to tego nie kupuję.

Jednym zdaniem: jeśli w „Miłości” nie czuję miłości, to nie może być okej.

Ocena: 4/10

Szanse na Oscary: w kategorii nieanglojęzycznej pewnie 100%-owe + dla E. Rivy za główną rolę kobiecą

 

Tytuł: „Wróg numer 1″ ://////// (swoją drogą dziwne, że nie „Osama – wróg numer 1″, żeby brzmiało jeszcze głupiej/komercyjniej)

Reżyser: Kathryn Bigelow – jedyna kobieta, która mnie nie drażni, określając siebie mianem reżysera ;)

Obsada:

• Jessica „niesamowita” Chastain <3333333 (odę do Jessicy czytaj dwa posty wstecz :) )

O filmie: Ależ to było bolesne rozczarowanie!!! Rozumiem, że śledztwo w sprawie Osamy było długie, żmudne, nudne, pozbawione jakiś błysków i akcji rodem z filmu sensacyjnego, ale po to właśnie powstają filmy niedokumentalne, by mało ciekawą rzeczywistość doprawić i ubarwić. Nie zrozumiała tej wspaniałej idei  Kathryn Bigelow i ofiarowała widzom 2 i pół godziny totalnie nieangażującego i nieemocjonującego śledztwa. Ba, śledztwa w filmie o śledztwie w zasadzie nie ma!  Na ekranie widzimy zlepek luźno ze sobą połączonych scen, mających nikły wpływ na popychanie fabuły do przodu, bohaterowie snują się bez sensu i nie mają za bardzo pomysłu, co ze sobą zrobić, nie znamy ich historii, charakteru, motywacji, więc niewiele nas obchodzą (kuriozalna historia tej babki celującej w lekarza Al-kaidy WTF???). I tylko raz po raz zupełnie z dupy pojawia się jakiś przypadkowy trop… Ludzie, takie programy to na Discovery a nie w kinie!

Jednym zdaniem: jeśli chodzi o obrazy poruszające walkę z terroryzmem, „Wróg numer 1″ znajduje się na dalekiej orbicie jakiejś nieznanej, słabo widocznej gwiazdy, podczas, gdy w centrum wszechświata świeci, błyszczy i zagina czasoprzestrzeń tyrający banię „Homeland” :)

Ocena: 5/10 (+1 za Jessicę, bo jest piękna)

Szanse na Oscary: byłam pewna, że Jess. Ale obiektywnie patrząc, jest to rola zwyczajnie solidna, w żadnej mierze oscarowa.

Tytuł: „Poradnik pozytywnego myślenia”

Reżyser: David O. Russel – z całego dorobku tego pana znam jedynie  (i lubię) „Fightera”

Obsada:

• Jennifer Lawrence – jedna z najlepiej rokujących aktorek młodego pokolenia
• Bradley Cooper – niby kojarzę nazwisko, ale musiałam rzucić okiem na filmografię – „Kac Vegas”, „Polowanie na druhny”, „Zakochany Nowy York”, „Klucz do serca”, „Miłość na zamówienie” (koleś musiał chyba kiedyś przyjąć zakład, że zagra we wszystkich filmach o żenująco brzmiących tytułach) – i teraz wiem, że mogłam go nigdy nie widzieć na ekranie ;)
• Robert de Niro – który wybitnym aktorem BYŁ i nie zestrzał się, niestety, tak udanie jak Tommy Lee Jones
• Jackie Weaver – nic do niej nie mam, ale ta pani jest tłem, nie ma żadnej samodzielnej sceny w tym filmie, więc z jakiego kosmosu jest jej nominacja???

O filmie: ach, jak wszyscy się rozpływają nad tym, jak nieromantyczny i nieoczywisty to film, jak uroczo łamie stereotypy występujące w komediach romantycznych i jakim objawieniem aktorskim okazuje się Bradley Cooper. Tymczasem „Poradnik pozytywnego myślenia” okazuje się filmem jakich wiele – do obejrzenia i zapomnienia i nawet solidne aktorstwo nie ratuje go od pospolitości. A najbardziej irytujący jest brzmiący głośno i nachalnie przez cały seans wyświechtany morał całej historii – coś w deseń „nikt nie jest normalny” – odkrywcze, nieprawdaż? Zwyczajny film – nominacja do Oscara to pomyłka na miarę „Little Miss Sunshine” czy „Juno”. Aha, bohaterowie ponoć zakochują się w sobie – ja tego nie widzę – przyjaźń – ok, spoko, ale w życiu nie spodziewałam się na koniec takich wyznań, bo takiej chemii zwyczajnie w filmie nie ma.

Jednym zdaniem: jak ktoś uważa, że w „Poradniku” mamy wspaniale nakreśloną bipolarną osobowość, to po raz kolejny zapraszam do zapoznania się z serialem „Homeland”.

Ocena: 5/10

Szanse na Oscary: mam nadzieję, że zerowe.

Podsumowując:

Dwa bardzo dobre filmy, trzy filmy, które są zwyczajnie spoko, dwa średniaczki, jedno wielkie rozczarowanie – trochę słaby bilans, jak na te niby najlepsze filmy 2012 roku. Tak, wiem, nie widziałam „Życia Pi” i „Bestii z południowych krain” i jakoś nie czuję motywacji, by te zaległości nadrabiać. Jeśli jednak ktoś z Was uważa, że popełniam życiowy błąd i że któryś z tych obrazów może odmienić moje życie na lepsze, to proszę o stosowny komentarz w stylu „weź, Roz, nie marudź, oglądaj!” ;) A tak to z sympatii dla twórczości Bena-reżysera-Afflecka kibicuję „Argo”.